Dzięki silnie rozwiniętemu systemowi korzeniowemu i regulacji ewapotranspiracji, sorgo doskonale wykorzystuje wodę dostępną w glebie. Jest rośliną o umiarkowanych potrzebach (od około 400 do 500 mm), wysoce odporną na stres wodny. Na umiarkowanie głębokich glebach zapotrzebowanie sorga na wodę jest znacznie mniejsze aniżeli w przypadku innych roślin jarych.
Wprowadzenie uprawy sorga może pomóc zmniejszyć niektóre ataki ze strony szkodników. Sorgo jest znane między innymi ze swojej zdolności do zwalczania nicieni. Ponadto może być uprawiane na obszarach o zbyt wysokim zagrożeniu Zachodnią Kukurydzianą Stonką Korzeniową – Diabrotica (Europa Zachodnia) i Macrophomina (Europa Południowa).
Jednym z powodów, dla których Marco Bergami, rolnik z Włoch, wprowadził sorgo do swojego płodozmianu, była świadomość zmian klimatycznych. Ale poza tym odkrył, że jest to uprawa zarówno motywująca jak i opłacalna.
Od 100 do 150 kg azotu i 60 kg P i K wystarcza do uzyskania najwyższych plonów. Znaczna część tej dawki wraca do gleby po zbiorach: 40 % azotu, 80-85 % potasu i 20-30 % fosforu. Ilość zastosowanego nawozu zależy od docelowego plonu, jaki chcemy uzyskać.
Dzięki bardzo rozwiniętemu systemowi korzeniowemu, szybkiemu wzrostowi w okresie letnim i dużej produkcji biomasy, sorgo oferuje wiele zalet w płodozmianie: zapewnia ochronę gleby latem i ułatwia zwalczanie chwastów w kolejnej uprawie, dzięki temu, że tworzy silnie rozwiniętą okrywę, stanowiąc dla nich konkurencję. Sorgo jako przedplon uprawy jarej ma tę zaletę, że zmniejsza erozję gleby i wymywanie azotu zimą, a także pozwala zachować strukturę gleby.
Jedną ze szczególnych cech sorga jest to, że należy ono do roślin typu « C4 », podobnie jak kukurydza czy trzcina cukrowa. Dzięki temu mechanizmowi roślina ma wyższą wydajność fotosyntezy nawet w przypadku występowania suszy lub wysokich temperatur.
